Eén van onze favoriete Zwitsers heeft weer eens toegeslagen en dan heb ik het hier niet over Fabian Cancellara.  Neen, rootsrocker en bluesman Hank Shizzoe doet het met zijn handen en niet met de benen.  "Breather" blijkt alweer zijn elfde cd te zijn sinds 1994 wanneer hij voor het eerst ten tonele verschijnt.  Is hij al zolang bezig ?  Het moet gezegd worden dat hij met de jaren beter wordt.  "Breather" bevat wat mij betreft zijn beste werk in jaren.  Van de twaalf songs op de cd zijn er acht van eigen makelij.  Zoals we dat van Hank gewoon zijn kunnen we hem niet vastpinnen op één genre.  Zo is er de nodige blues in al zijn vormen maar ook folkrock, old time country, retro rockabilly, afroblues, western swing, Hawaïaanse muziek, heel wat rock, veel slide...  Ik kan hem, na het beluisteren van deze cd, nog het best omschrijven als de Zwitserse David Lindley.  Hij slaagt er namelijk ook in van diverse stijlen en songs tot één geheel te smeden en waar nodig er een eigen draai aan te geven.  Niet geheel toevallig covert hij dan ook David Lindley's "When a guy gets boobs".  De andere coversongs zijn evenmin voorspelbaar want het gaat om "Svalutation" van Adriano Celentano, de eerste keer dat hij in het Italiaans zingt, "Et moi, et moi, et moi" van Jacques Dutronc, dat hij al live ten gehore bracht tijdens zijn laatste solotoernee, en "One cup of coffee and a cigarette", opgepikt uit een Dylan "Theme Time Radio Hour", en origineel van de obscure rockabilly zanger Jerry Irby ook verantwoordelijk voor de klassieker "Driving nails in my coffin". 

Hij kan ook niet verbergen dat hij een voorliefde heeft voor muzikanten van het kaliber Sonny Landreth, JJ Cale, John Lee Hooker, Nick Lowe...  "Only in America" is de perfecte kruising tussen JJ Cale en Sonny Landreth, rocker "Safe new world" zou van een zeventigerjaren Nick Lowe plaat afkomstig kunnen zijn en de prachtige uptempo folkrock van "Recession blues" herbergt subtiel gitaarwerk dat aan Chet Atkins en David Lindley doet denken.  Diens laatste "When a guy gets boobs" krijgt een John Lee Hooker boogiejasje aangemeten.  In opener "Two ways of running" krijgen we Malinese bluesklanken te horen gekoppeld aan een sufi gedicht van Jelaluddin Rumi.  In "Split the loot" wordt de lap steel boven gehaald, de barroomrocker "I still want you" laat horen dat een simpele Telecaster ook heel efficiënt kan zijn en "Et moi, et moi, et moi" moet het van zijn bouzoukiklanken hebbben.  Waarmee hij nog maar eens bewijst dat hij zonder enige moeite met de meest diverse snaarinstrumenten overweg kan.  Op "Not in vain" haalt hij de Silvertone boven voor een heerlijk partijtje slideblues waar de betere bluesliefhebber een vette kluif aan heeft.  Ook tekstueel is deze cd niet geheel vrijblijvend.  Zo heeft hij het oa. over de economische crisis, de huidige hypocriete toestanden in Amerika, Sarah Palin, de mediaverhalen en -verzinsels rond de dood van Michael Jackson, de nieuwe media en dan vooral Facebook, Twitter,  You Tube etc...  Knap en gevarieerd plaatje.  Ik doe twee voorspellingen en wees maar zeker dat die uitkomen : Fabian Canchellara wint zondag De Ronde van Vlaanderen en Hank Shizzoe speelt op het bluesfestival in Peer.  Vive les Suisses ! (BV)